วีรชนคนกล้าชาวบ้านบางระจัน

     เมื่อปี พ.ศ 2307 กองทัพม่าภายใต้การดูแลของเนเมียวเสหบดีได้ยกทับเข้ามาที่ด้านด่านระแหง แขวงเมืองตาก โดยได้เข้ากวาดต้อนผู้คนเพื่อที่จะตัดกำลังของทางกรุงศรีอยุธยาทางหัวเมืองเหนือ ส่วนอีกด้านภายใต้การนำทัพของมังมหานรธา ได้เข้าตีมาทางหัวเมืองใต้ แล้วมาบรรจบเข้าที่กรุงศรีอยุธยา
     ต้นเดือนมกราคม พ.ศ2308 กองทัพของเนเมียวเสหบดีได้ยกทัพมาถึงเมืองวิเศษชัยชาญ และได้จัดกำลังทหารกองหนึ่งใว้กวาดต้อนผู้คนและทรัพย์สินของมีค่าต่างๆจากเมืองวิเศษชัยชาญ การกวาดต้องเอาทรัพย์สินและผู้คนในครั้งนี้ทำให้ชาวเมืองวิเศษชัยชาญโกรธแค้นของทะพพม่าอย่างมาก จึงได้รวมกลุ่มต่อสู้กองทัพพม่า ชาวบ้านได้คิดอุบายในการล่อลวงทหารพม่า แล้วซุ่มรออยู่เมื่อได้โอกาสก็บุกเข้าฆ่าฟันทหารพม่า แล้วจึงหนีไปยังค่ายบางระจัน

     ในเวลานั้นชาวเมืองต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้เคียงต่างก็เข้ามาหลบอาศัยอยู่ที่บางระจันเป็นจำนวนมาก เนื่องจากมีอาหารอุดมสมบูรณ์ ข้าศึกตามเข้าไปได้ยาก ชาวบ้านทั้งหลายจึงพาพรรคพวกครอบครัวอพยพหันมาพึ่งพระอาจารย์ธรรมโชติ ซึ่งมีกิตติศัพท์ว่ามีความเชี่ยวชาญทางวิทยาคมมาก ต่อมานายแท่นและผู้มีชื่ออื่น ๆ ชักชวนชาวบ้านได้อีกประมาณ 400 คนเศษพากันมาอยู่ที่บ้านบางระจัน หลังจากนั้นก็ตั้งค่ายขึ้นล้อมรอบบ้านบางระจัน 2 ค่าย เพื่อป้องกันทหารพม่าที่จะยกติดตามมาและเพื่อจัดหากำลังและศัตราวุธในแถบตำบลนั้น นอกจากนี้มีคนไทยชั้นหัวหน้าที่เข้ามาร่วมด้วยอีก 7 คน คือ ขุนสรรค์ พันเรือง นายทองเหม็น นายจันหนวดเขี้ยว นายทองแสงใหญ่ นายดอกไม้ และนายทองแก้ว รวมหัวหน้าที่สำคัญของค่ายบางระจันครั้งนั้นรวม 11 คน ตั้งกองสู้กับกองทัพพม่า